در تکمیل تفاوت‌ ها، سرور های معمولی اغلب برای بار های کاری ثابت و قابل پیش‌ بینی مناسب‌ تر هستند، در حالی که سرور های ابری برای بار های کاری متغیر و نیازمند انعطاف‌ پذیری بیشتر، مانند وب‌ سایت‌ های پر بازدید یا برنامه‌ های کاربردی با ترافیک نوسانی، ایده‌ آل می‌ باشند.

همچنین، فرآیند راه‌ اندازی و پیکربندی سرور های ابری معمولاً بسیار سریع‌ تر و آسان‌ تر از تهیه و پیکربندی سخت‌ افزار فیزیکی است.

اگر به دنبال اطلاعات درباره سرور مجازی هستید ما آن را به صورت کامل توضیح داده ایم.

ویژگی‌ های سرور ابری

سرور های ابری دارای ویژگی‌ های برجسته‌ ای هستند که آن‌ ها را به یک انتخاب جذاب برای بسیاری از کسب‌ و کارها و توسعه‌ دهندگان تبدیل کرده است. مهم‌ ترین این ویژگی‌ ها عبارتند از :

1. مقیاس‌ پذیری: امکان افزایش یا کاهش منابع (پردازنده، حافظه، فضای ذخیره‌ سازی) به صورت پویا و بر اساس نیاز.
2. انعطاف‌ پذیری: پیکربندی و سفارشی‌ سازی آسان منابع سرور.
3. پرداخت به میزان مصرف: پرداخت هزینه فقط برای منابعی که واقعاً استفاده شده‌ اند.
4. دسترسی آسان: دسترسی به سرور و داده‌ ها از هر مکان و با هر دستگاه متصل به اینترنت.
5. قابلیت اطمینان بالا: استفاده از زیرساخت‌ های redundant و مراکز داده توزیع‌ شده برای کاهش احتمال قطعی.
6. امنیت: ارائه سطوح مختلف امنیتی توسط ارائه‌ دهندگان خدمات ابری.
7. مدیریت آسان: مسئولیت نگهداری و مدیریت زیر ساخت بر عهده ارائه‌ دهنده است.
8. سرعت در استقرار: راه‌ اندازی و پیکربندی سریع سرور ها در مقایسه با سرور های فیزیکی.
9. پشتیبان‌ گیری و بازیابی: امکان تهیه نسخه پشتیبان از داده‌ ها و بازیابی آن‌ ها در صورت بروز مشکل.
10. به‌ روز رسانی خودکار: به‌ روز رسانی‌ های نرم‌ افزاری و امنیتی معمولاً توسط ارائه‌ دهنده انجام می‌ شود.

نحوه کار سرور ابری

نحوه کار سرور ابری بر پایه مفهوم مجازی‌ سازی استوار است. ارائه‌ دهندگان خدمات ابری، تعداد زیادی سرور فیزیکی قدرتمند را در مراکز داده‌ی خود مستقر می‌ کنند.

سپس، با استفاده از نرم‌ افزار های خاص مجازی‌ سازی (hypervisor)، این سرور های فیزیکی به چندین سرور مجازی کوچک‌ تر تقسیم می‌ شوند که هر کدام دارای منابع (پردازنده، حافظه، فضای ذخیره‌ سازی، شبکه) مجزا هستند و می‌ توانند سیستم عامل و برنامه‌ های کاربردی خود را اجرا کنند.

وقتی شما یک سرور ابری تهیه می‌ کنید، در واقع به یکی از این سرور های مجازی دسترسی پیدا می‌ کنید.

شما از طریق یک رابط کاربری آنلاین یا API به این سرور متصل شده و می‌ توانید آن را مدیریت کنید، فایل‌ ها را بارگذاری کنید، برنامه‌ ها را نصب و اجرا کنید و تنظیمات مختلف را انجام دهید، درست مانند یک سرور فیزیکی.

 زمانی که شما نیاز به منابع بیشتری پیدا می‌ کنید، ارائه‌ دهنده می‌ تواند به صورت پویا منابع بیشتری را از زیرساخت فیزیکی موجود به سرور مجازی شما اختصاص دهد.

این فرآیند به صورت نرم‌ افزاری و بدون نیاز به تغییرات سخت‌ افزاری انجام می‌ شود. به همین ترتیب، در صورت کاهش نیاز، می‌ توانید منابع را کاهش داده و در هزینه‌ های خود صرفه‌ جویی کنید.

در واقع، شما به جای مالکیت و مدیریت یک سخت‌ افزار فیزیکی، از منابع به اشتراک گذاشته شده در یک زیر ساخت بزرگ‌ تر استفاده می‌ کنید و تنها هزینه منابع مصرفی خود را می‌ پردازید.

انواع سرور ابری

در یک دسته‌بندی کلی، سرورهای ابری را می‌توان بر اساس مدل استقرار (Deployment Model) و مدل خدمات (Service Model) به انواع مختلفی تقسیم کرد:

انواع سرور ابری بر اساس مدل استقرار:

ابر عمومی (Public Cloud):

در این مدل، زیرساخت ابری توسط یک ارائه‌ دهنده شخص ثالث مدیریت شده و منابع آن به صورت اشتراکی بین چندین کاربر در دسترس قرار می‌ گیرد.

این مدل معمولاً مقرون به صرفه‌ ترین گزینه است و مقیاس‌ پذیری بالایی دارد.

نمونه‌ هایی از ارائه‌ دهندگان ابر عمومی شامل AWS، Microsoft Azure و Google Cloud Platform هستند.

ابر خصوصی (Private Cloud):

این مدل، زیرساخت ابری است که به طور انحصاری برای یک سازمان یا شرکت اختصاص داده شده است.

ابر خصوصی می‌ تواند در محل سازمان (On-Premise) یا در مراکز داده ارائه‌ دهنده میزبانی شود.

این مدل امنیت و کنترل بیشتری را ارائه می‌ دهد و برای سازمان‌ هایی با الزامات امنیتی سخت‌ گیرانه مناسب است.

ابر ترکیبی (Hybrid Cloud):

این مدل ترکیبی از ابر عمومی و خصوصی است و به سازمان‌ ها اجازه می‌ دهد تا داده‌ ها و برنامه‌ ها را بین این دو محیط منتقل کنند.

ابر ترکیبی انعطاف‌ پذیری بیشتری را فراهم می‌ کند و به سازمان‌ ها امکان می‌ دهد تا از مزایای هر دو مدل بهره‌ مند شوند.

انواع سرور ابری بر اساس مدل خدمات:

زیرساخت به عنوان سرویس (IaaS – Infrastructure as a Service):

این مدل، دسترسی به منابع محاسباتی پایه مانند سرور ها، فضای ذخیره‌ سازی و شبکه‌ ها را به صورت مجازی فراهم می‌ کند.

کاربران کنترل کاملی بر سیستم عامل، میان‌ افزار و برنامه‌ های کاربردی دارند.

پلتفرم به عنوان سرویس (PaaS – Platform as a Service):

این مدل، یک محیط کامل برای توسعه، اجرا و مدیریت برنامه‌ های کاربردی را در اختیار توسعه‌ دهندگان قرار می‌ دهد.

ارائه‌ دهنده PaaS زیر ساخت، سیستم عامل و میان‌ افزار را مدیریت می‌ کند و توسعه‌ دهندگان می‌ توانند بر روی نوشتن و استقرار کد تمرکز کنند.

نرم‌ افزار به عنوان سرویس (SaaS – Software as a Service):

در این مدل، نرم‌ افزار های کاربردی به صورت آنلاین و از طریق اینترنت در اختیار کاربران قرار می‌ گیرند.

کاربران نیازی به نصب و مدیریت نرم‌ افزار ندارند و معمولاً بر اساس اشتراک هزینه پرداخت می‌ کنند.

درک این دسته‌ بندی‌ ها به شما کمک می‌ کند تا بهترین نوع سرور ابری را بر اساس نیاز ها و الزامات خود انتخاب کنید.

مقاله پیشنهادی: سرور اختصاصی

معایب و چالش‌ های استفاده از سرور ابری

با وجود مزایای فراوان، استفاده از سرور ابری با معایب و چالش‌ هایی نیز همراه است که سازمان‌ ها و کاربران باید از آن‌ ها آگاه باشند:

• وابستگی به اینترنت: دسترسی مداوم و پرسرعت ضروری است.
• نگرانی‌ های امنیتی: خطر نفوذ و از دست رفتن داده‌ ها وجود دارد.
• کاهش کنترل: محدودیت در سفارشی‌ سازی زیر ساخت.
• هزینه‌ های غیر منتظره: مدیریت نادرست مصرف می‌ تواند پر هزینه باشد.
• پیچیدگی انتقال داده: انتقال حجم زیاد داده زمان‌ بر است.
• چالش‌ های انطباق: رعایت مقررات حریم خصوصی و محل نگهداری داده.
• وابستگی به ارائه‌ دهنده: دشواری در تغییر ارائه‌ دهنده.
• احتمال تاخیر: عملکرد ممکن است تحت تاثیر فاصله یا ازدحام شبکه قرار گیرد.